“Het verhaal van de ‘Troostberen'”
Hoe vang je alle tranen bij een afscheid van een heeeele lieve mama, papa, opa of oma? Hoe kun je als uitvaartleider, maar vooral als voelend mens daarachter, op zoveel verschillende momenten grote en kleine mensen tegelijk troosten steun bieden? Dat kan niet, of liever dan kan ík niet… niet omdat ik dat niet wil, maar omdat ik simpelweg maar één hart en twee schouders heb…
Maar gelukkig heb ik mijn ‘troostberen’ altijd bij me. Ja, het staat er echt, troostberen.
Ze zijn op mijn weg gekomen, zomaar in een winkel waar ik rondliep ergens in Deventer, gemoedelijk zittend bij elkaar met even verderop hun ‘huis’ een oude koffer. Ze keken me doordringend aan met van die prachtige bruine beren-ogen. Wat opviel is dat ze allemaal wel ergens een beschadiging hadden maar daar geen hinder van leken te hebben, wél keken ze me allemaal even doordringend aan.
Eerst dacht ik nog aan hen voorbij te kunnen gaan maar hun ogen bleven voelbaar in mijn rug en toen me omdraaide zag ik ze vergenoegzaamd kijken… Ze hadden me gestrikt! Niet lang daarna zaten er een stuk of 8 grote, kleine, oudere maar ook jongere beren op de achterbank van mijn Mini, ogenschijnlijk tevreden met hun plek en elkaar. Ik wist toen eigenlijk nog steeds niet waarom…
Onderweg giste ik naar de bedoeling, naar wat hún bedoeling nou zou kunnen zijn. Ze wilden mee op pad, wilden met me mee naar families waar ook zij een bijzondere rol hadden te vervullen… Dat bleek toen ik ze meenam naar een uitvaart waar kleine kindjes bij betrokken waren… Ze hadden een bijna magische aantrekkingskracht op de kleintjes die zo verdrietig waren omdat hun opa Ben net overleden was, en opa Ben was toevallig wél de allerliefste opa van de wereld en dan ben je natuurlijk wel heeeel verdrietig…
Wat er gebeurde? Nou, ik openende het huis van de beren, de oude koffer, en even leek het of ze even moesten wennen aan het daglicht. Ik zette ze rechtop, gezellig naast elkaar en op dat moment werd ik door de telefoon gestoord en liep even naar buiten. Toen ik terugkwam waren ze verdwenen, zomaar uit zicht …
Ik vond ze terug op een aantal kleine maar ook grotere schoten, ze leken me voldaan aan te kijken. Alsof ze me duidelijk wilden maken dat ik het niet allemaal alleen hoefde te doen, en ik deed het ook niet alleen die dag, ik werd naast een aantal geweldige mensen waarmee ik altijd samenwerk om iedere uitvaart weer dát te geven wat het bijzonder en ‘eigen’ maakt, dus voor het eerste geholpen door mijn nieuwe vrienden, mijn troostberen.
En het mooie is, toen ik de herinneringsdienst opende rolde het verhaal zo maar uit mijn mond, ik vertelde hoe de beren op mijn weg waren gekomen, waarom ze vanaf dat moment altijd met mij mee gaan maar ook vooral bij mij blijven en niet bij de grote of kleine mensen die ze getroost hebben want niet alleen ik maar ook mijn troostberen vervolgen na het begeleiden van een vaak verdrietige periode onze weg, wetende dat we weer een andere familie gaan helpen en troosten.
En stiekem, als ik dan weer alleen in mijn Mini terugrijd naar huis voelt het anders te weten dat mijn troostberen achterin zitten.